Roadtrip overleefd!
Door: Thea
15 Juni 2006 | Australië, Cairns
Dag allemaal,
En toen waren we in Cairns. Gistermorgen aangekomen, na zes dagen rijden. Flink doorrijden ook nog, per dag zo'n 600 kilometer.
De eerste dag was het maar een klein stukje, van Darwin naar Katherine. De volgende stops waren Tennant Creek, Richmond, Mount Isa, Charter Towers ofziets, Townsville, en gisteren zijn we Cairns voorbij gereden om het tropisch regenwoud boven Cairns te zien.
Ik ben dol op roadtrips. Zet maar in een auto en het komt goed. En Ellen, mijn reisgenote, is hartstikke aardig dus er kon weinig mis gaan.
Wat me nog het meest is bijgebleven is dat je zoveel ziet in het landschap van de outback. Het lijkt heel leeg, want soms is het kan dagenlang hetzelfde, maar er gebeurt heel veel. Er zijn een hoop beesten die allemaal levensmoe lijken, vooral kangaroes en vogels. Ik snap niet hoe ze het voor elkaar krijgen om in dat enorme land die ene geasfalteerde weg uit te zoeken om op te gaan zitten, en dan pas vlak voordat je ze gaat overrijden wegvliegen. Soms net niet voordat je ze hebt overreden.
Voor de roofvogels (valken, adelaars, weet ik veel, van die grote vogels met enorme spanwijdte) is er een vrij simpele reden: hun eten ligt op de weg in de vorm van doodgereden kangaroes en wallabies. Soms zitten er vijf of zes roofvogels op een zo'n beest, en als er een auto aankomt, hebben ze niet eens zo'n haast om te zorgen dat ze niet zelf ook plat op die weg eindigen.
Ik zou trouwens niet zeker weten wie er bij een confrontatie zou winnen: de auto of de vogel. We hadden namelijk een Mazda 323'tje uit 1978. Bijna net zo oud als ik! Het portier aan de passagierskant (mijn kant dus) kraakte vervaarlijk, en bij een helling zei Ellen steevast: 'Dit vindt 'ie niet leuk...'
Bij het tanken, vaak in heel kleine dorpjes (paar huizen, tankstation, general store) zeiden de pomphouders vaak: 'Oh, Cairns, dat doe je in een dag of 3 vanaf hier'. Afhankelijk van waar we waren. Dan wezen we naar de auto en dan zeiden ze: 'Hmm. Kan ook 5 worden.'
Maar het oude beestje heeft toch heel Australie rondgeren vanuit Sydney, en we hebben besloten dat het halen van de oostkust alleen al een heldendaad is voor het Mazdaatje. Dus allemaal even een mentaal schouderklopje voor de auto van Ellen!
De oostkust is heel anders dan de outback in het midden. De mensen die we in de outback ontmoetten, keken bij het horen van de naam Cairns ons benauwd aan, en zeiden dat de grote stad niks voor hun was, maar veel succes! (Cairns heeft zo'n 100.000 mensen.) Een pomphouder zei dat het dorpje in de buurt van 100 mensen hem al te groot was. Hij zei trouwens ook dat toeristen uit Victoria altijd het wc-papier uit zijn toiletten stelen. Zo heb je van die rivaliteiten...
De dorpen in de outback probeerden ons allemaal over te halen om een nachtje te blijven, door middel van grote borden langs de weg: 'Mount Isa, meer dan alleen een mijnwerkersstadje!'. Mt Isa is uiteraard niets meer dan een mijnwerkersstadje, en zo geldt dat voor heel veel van die dorpen. Het heeft iets tragi-komisch. Allemaal zijn ze de plek bij uitstek om de echte outback te ervaren. In Richmond moesten we toch echt naar het fossielenmuseum, en een ander dorpje konden we toch echt niet voorbijrijden zonder kennis te maken met de beste wolproducten van het land.
Op een of andere manier moest ik aan Ommen denken, met het wereldvermaarde Nationale Tinnen Figuren Museum. Jawel, het bestaat. Kijk allemaal maar even: http://www.tinnenfigurenmuseum.nl
Mt Isa is wel vrij groot, dus er is zowaar een uitgaansleven. Je had er ook iets wat je verder in Australie ook heel veel ziet: een 'club'. Volgens mij net zoiets als een country club in de VS. Je moet er lid van zijn (uiteraard) en dan kun je een soort van zalencentrum in, waar meestal een restaurant, een gokhal en veel zaaltjes zijn. Veel van die clubs sponsoren een sportelftal, dus je ziet vaak hele teams in trainingspak rondlopen. Er hangt ook een ons-kent-ons-sfeertje, want veel mensen kennen elkaar ook echt. In Canberra ging ik naar de Greek Club met de ouders van Rebecca, en in Mt Isa was er ook een.
Als je een 'out-of-towner' bent, mag je er meestal toch in, als je je gegevens achterlaat. Wij gingen in Mt Isa naar een club waarvan ik de naam al vergeten ben. We werden hartelijk welkom geheten, want het kwam toch niet vaak voor dat ze hier toeristen kregen, zei de ober. Terwijl ze in de Lonely Planet toch echt als 'a hoot' worden aangeprezen... Misschien dat al dat geknipper in twintig verschillende neonkleuren veel toeristen toch wat afschrikt. Het eten was heel lekker, en het live-entertainment was hilarisch. Ellen heeft de hele avond gefascineerd naar de man zitten kijken. Hij zag eruit als een soort parodie op een verlopen zanger, en hij klonk verdacht veel als Piet Veerman, terwijl hij klassiekers zong zoals je die wel kent van bruiloften, met orkestband uiteraard.
Mt Isa is het grootste wat je tegenkomt tussen Darwin en Cairns, vermoed ik. Voor de rest stopten we soms voor de lunch in stadjes die bestaan uit wat huizen langs de weg, een benzinestation en een pub die eruit ziet als een kantine: zeil, plastic meubilair, een bar en wat mensen die rugby kijken op tv. De lunch bestaat uit hamburgers, tosti's of enorme stukken vlees. Ik heb al heel lang niet meer zoveel hamburgers gehad binnen een week als op deze trip. Ik zet het allemaal wat treurig neer, maar het is eigenlijk heel leuk. Misschien niet om te wonen, maar iedereen die we tegenkwamen, leek perfect tevreden, en zelfs ronduit trots op de plek waar ze woonden.
Na al die leegte kwam de oostkust ons als druk voor. Townsville was de eerste stop aan de kust. De campingbeheerster was Nederlands. Ze vond het maar raar dat we door het midden van Australie hier beland waren. 'Dus je hebt nog niks gezien, eigenlijk!' Ja maar niks is zo leuk...
Hoewel het tropische regenwoud van Daintree ook wel wat heeft. Het ligt boven Cairns, bijna helemaal bovenin Australie, en het is indrukwekkend. Heet, vochtig, dichtbegroeid, en vol geluiden van vogels die je niet ziet. Toen we ernaar toe reden veranderde het landschap heel snel in iets wat vooral erg Aziatisch aandoet. Groene heuvels in de mist, rietsuikervelden en bananenplantages langs de weg... Je snapt ineens hoe dichtbij Indonesie is. We hebben in het regenwoud gekampeerd op een kampeerterrein. Daar troffen we ook rare vogels aan in de vorm van heel excentrieke kampeerders. Mensen die er al zo lang staan dat ze hun caravan helemaal ombouwd hebben met bouwsels, mensen die gewoon met een paar gezinnen in een voormalige stadsbus rondtrekken, mensen die ons alleen maar heel nadrukkelijk aankeken toen we de tent opzetten... Het was een rare sfeer. Maar ze hadden er een tv! Ik had weer een van mijn 'wat-ben-ik-ver-van-huis'-momenten toen ik in de stromende regen, onder een golfplatendak naar het WK zat te kijken. Samen met Ellen en een Duitser keken we de wedstrijd Zuid-Korea - Togo. Jawel. Ik had ook liever Australie - Brazilie of Nederland - Argentinie gehad maar die was er nu even niet. De wedstrijd was niet zoveel aan, maar het feit dat het scherm bewegende beelden vertoonde was al heel wat, en als ik links keek zag ik twee kikkers, en als ik rechts keek een enorme berg die voor de helft in de wolken verdween.
Daarna zijn we naar ons einddoel gereden: Cairns. Cairns is eigenlijk gewoon verschrikkelijk. Je kunt het van verschillende kanten bekijken, maar het blijft het Rokin, en dat dan twintig keer. Je hebt hier eigenlijk heel erg veel van hetzelfde: booking agents voor duiktrips, eettentjes, en nog meer booking agents voor duiktrips.
En dat is ook niet zo gek, want net als ik komt iedereen hier maar voor een ding: duiken. Ik heb een groot deel van mijn ochtend duizelig om me heen gekeken en door brochures gebladerd, maar ik weet het nog steeds niet. Doe ik een cruise van twee dagen met vijf duiken, of gewoon een dagje op een simpele duikersboot, of misschien een advanced open water course? Ik dacht dat ik eruit was, maar toen bracht het VVV me weer op andere gedachten, en nu zit ik ook alweer ruim twee uur in een internetcafe tegen jullie aan te kletsen, eigenlijk alleen maar omdat ik nog steeds niet weet welke optie te kiezen!
En dan is er ook nog de kwestie van het vliegen. Na Cairns ga ik naar Brisbane vliegen en tussen het duiken en het vliegen moet 24 uur zitten. Wat een gepuzzel...
Mochten er mensen zijn met tips in mijn duikverwarring: 0061 409836870. SMS mij! Ik ben wanhopig!
En toen waren we in Cairns. Gistermorgen aangekomen, na zes dagen rijden. Flink doorrijden ook nog, per dag zo'n 600 kilometer.
De eerste dag was het maar een klein stukje, van Darwin naar Katherine. De volgende stops waren Tennant Creek, Richmond, Mount Isa, Charter Towers ofziets, Townsville, en gisteren zijn we Cairns voorbij gereden om het tropisch regenwoud boven Cairns te zien.
Ik ben dol op roadtrips. Zet maar in een auto en het komt goed. En Ellen, mijn reisgenote, is hartstikke aardig dus er kon weinig mis gaan.
Wat me nog het meest is bijgebleven is dat je zoveel ziet in het landschap van de outback. Het lijkt heel leeg, want soms is het kan dagenlang hetzelfde, maar er gebeurt heel veel. Er zijn een hoop beesten die allemaal levensmoe lijken, vooral kangaroes en vogels. Ik snap niet hoe ze het voor elkaar krijgen om in dat enorme land die ene geasfalteerde weg uit te zoeken om op te gaan zitten, en dan pas vlak voordat je ze gaat overrijden wegvliegen. Soms net niet voordat je ze hebt overreden.
Voor de roofvogels (valken, adelaars, weet ik veel, van die grote vogels met enorme spanwijdte) is er een vrij simpele reden: hun eten ligt op de weg in de vorm van doodgereden kangaroes en wallabies. Soms zitten er vijf of zes roofvogels op een zo'n beest, en als er een auto aankomt, hebben ze niet eens zo'n haast om te zorgen dat ze niet zelf ook plat op die weg eindigen.
Ik zou trouwens niet zeker weten wie er bij een confrontatie zou winnen: de auto of de vogel. We hadden namelijk een Mazda 323'tje uit 1978. Bijna net zo oud als ik! Het portier aan de passagierskant (mijn kant dus) kraakte vervaarlijk, en bij een helling zei Ellen steevast: 'Dit vindt 'ie niet leuk...'
Bij het tanken, vaak in heel kleine dorpjes (paar huizen, tankstation, general store) zeiden de pomphouders vaak: 'Oh, Cairns, dat doe je in een dag of 3 vanaf hier'. Afhankelijk van waar we waren. Dan wezen we naar de auto en dan zeiden ze: 'Hmm. Kan ook 5 worden.'
Maar het oude beestje heeft toch heel Australie rondgeren vanuit Sydney, en we hebben besloten dat het halen van de oostkust alleen al een heldendaad is voor het Mazdaatje. Dus allemaal even een mentaal schouderklopje voor de auto van Ellen!
De oostkust is heel anders dan de outback in het midden. De mensen die we in de outback ontmoetten, keken bij het horen van de naam Cairns ons benauwd aan, en zeiden dat de grote stad niks voor hun was, maar veel succes! (Cairns heeft zo'n 100.000 mensen.) Een pomphouder zei dat het dorpje in de buurt van 100 mensen hem al te groot was. Hij zei trouwens ook dat toeristen uit Victoria altijd het wc-papier uit zijn toiletten stelen. Zo heb je van die rivaliteiten...
De dorpen in de outback probeerden ons allemaal over te halen om een nachtje te blijven, door middel van grote borden langs de weg: 'Mount Isa, meer dan alleen een mijnwerkersstadje!'. Mt Isa is uiteraard niets meer dan een mijnwerkersstadje, en zo geldt dat voor heel veel van die dorpen. Het heeft iets tragi-komisch. Allemaal zijn ze de plek bij uitstek om de echte outback te ervaren. In Richmond moesten we toch echt naar het fossielenmuseum, en een ander dorpje konden we toch echt niet voorbijrijden zonder kennis te maken met de beste wolproducten van het land.
Op een of andere manier moest ik aan Ommen denken, met het wereldvermaarde Nationale Tinnen Figuren Museum. Jawel, het bestaat. Kijk allemaal maar even: http://www.tinnenfigurenmuseum.nl
Mt Isa is wel vrij groot, dus er is zowaar een uitgaansleven. Je had er ook iets wat je verder in Australie ook heel veel ziet: een 'club'. Volgens mij net zoiets als een country club in de VS. Je moet er lid van zijn (uiteraard) en dan kun je een soort van zalencentrum in, waar meestal een restaurant, een gokhal en veel zaaltjes zijn. Veel van die clubs sponsoren een sportelftal, dus je ziet vaak hele teams in trainingspak rondlopen. Er hangt ook een ons-kent-ons-sfeertje, want veel mensen kennen elkaar ook echt. In Canberra ging ik naar de Greek Club met de ouders van Rebecca, en in Mt Isa was er ook een.
Als je een 'out-of-towner' bent, mag je er meestal toch in, als je je gegevens achterlaat. Wij gingen in Mt Isa naar een club waarvan ik de naam al vergeten ben. We werden hartelijk welkom geheten, want het kwam toch niet vaak voor dat ze hier toeristen kregen, zei de ober. Terwijl ze in de Lonely Planet toch echt als 'a hoot' worden aangeprezen... Misschien dat al dat geknipper in twintig verschillende neonkleuren veel toeristen toch wat afschrikt. Het eten was heel lekker, en het live-entertainment was hilarisch. Ellen heeft de hele avond gefascineerd naar de man zitten kijken. Hij zag eruit als een soort parodie op een verlopen zanger, en hij klonk verdacht veel als Piet Veerman, terwijl hij klassiekers zong zoals je die wel kent van bruiloften, met orkestband uiteraard.
Mt Isa is het grootste wat je tegenkomt tussen Darwin en Cairns, vermoed ik. Voor de rest stopten we soms voor de lunch in stadjes die bestaan uit wat huizen langs de weg, een benzinestation en een pub die eruit ziet als een kantine: zeil, plastic meubilair, een bar en wat mensen die rugby kijken op tv. De lunch bestaat uit hamburgers, tosti's of enorme stukken vlees. Ik heb al heel lang niet meer zoveel hamburgers gehad binnen een week als op deze trip. Ik zet het allemaal wat treurig neer, maar het is eigenlijk heel leuk. Misschien niet om te wonen, maar iedereen die we tegenkwamen, leek perfect tevreden, en zelfs ronduit trots op de plek waar ze woonden.
Na al die leegte kwam de oostkust ons als druk voor. Townsville was de eerste stop aan de kust. De campingbeheerster was Nederlands. Ze vond het maar raar dat we door het midden van Australie hier beland waren. 'Dus je hebt nog niks gezien, eigenlijk!' Ja maar niks is zo leuk...
Hoewel het tropische regenwoud van Daintree ook wel wat heeft. Het ligt boven Cairns, bijna helemaal bovenin Australie, en het is indrukwekkend. Heet, vochtig, dichtbegroeid, en vol geluiden van vogels die je niet ziet. Toen we ernaar toe reden veranderde het landschap heel snel in iets wat vooral erg Aziatisch aandoet. Groene heuvels in de mist, rietsuikervelden en bananenplantages langs de weg... Je snapt ineens hoe dichtbij Indonesie is. We hebben in het regenwoud gekampeerd op een kampeerterrein. Daar troffen we ook rare vogels aan in de vorm van heel excentrieke kampeerders. Mensen die er al zo lang staan dat ze hun caravan helemaal ombouwd hebben met bouwsels, mensen die gewoon met een paar gezinnen in een voormalige stadsbus rondtrekken, mensen die ons alleen maar heel nadrukkelijk aankeken toen we de tent opzetten... Het was een rare sfeer. Maar ze hadden er een tv! Ik had weer een van mijn 'wat-ben-ik-ver-van-huis'-momenten toen ik in de stromende regen, onder een golfplatendak naar het WK zat te kijken. Samen met Ellen en een Duitser keken we de wedstrijd Zuid-Korea - Togo. Jawel. Ik had ook liever Australie - Brazilie of Nederland - Argentinie gehad maar die was er nu even niet. De wedstrijd was niet zoveel aan, maar het feit dat het scherm bewegende beelden vertoonde was al heel wat, en als ik links keek zag ik twee kikkers, en als ik rechts keek een enorme berg die voor de helft in de wolken verdween.
Daarna zijn we naar ons einddoel gereden: Cairns. Cairns is eigenlijk gewoon verschrikkelijk. Je kunt het van verschillende kanten bekijken, maar het blijft het Rokin, en dat dan twintig keer. Je hebt hier eigenlijk heel erg veel van hetzelfde: booking agents voor duiktrips, eettentjes, en nog meer booking agents voor duiktrips.
En dat is ook niet zo gek, want net als ik komt iedereen hier maar voor een ding: duiken. Ik heb een groot deel van mijn ochtend duizelig om me heen gekeken en door brochures gebladerd, maar ik weet het nog steeds niet. Doe ik een cruise van twee dagen met vijf duiken, of gewoon een dagje op een simpele duikersboot, of misschien een advanced open water course? Ik dacht dat ik eruit was, maar toen bracht het VVV me weer op andere gedachten, en nu zit ik ook alweer ruim twee uur in een internetcafe tegen jullie aan te kletsen, eigenlijk alleen maar omdat ik nog steeds niet weet welke optie te kiezen!
En dan is er ook nog de kwestie van het vliegen. Na Cairns ga ik naar Brisbane vliegen en tussen het duiken en het vliegen moet 24 uur zitten. Wat een gepuzzel...
Mochten er mensen zijn met tips in mijn duikverwarring: 0061 409836870. SMS mij! Ik ben wanhopig!
-
15 Juni 2006 - 06:52
Pamela:
Met duiken heb ik helemaal geen ervaring. Ik wens je wel ontzettend veel plezier!
Groetjes, Pamela (ZKM-lijst)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
