Eindelijk thuis

Nou, daar zijn we dan. Thuis, in Amsterdam.

Afgelopen dinsdag zijn pa, ma en ik met een busje vol dozen naar Amsterdam gereden. Die dozen waren zo uitgeladen en in mijn kamer gezet, maar het zijn er wel angstaanjagend veel. Ik zal straks even een foto maken van de stand zoals ie nu is, vijf dagen later. Veel is er nog niet uitgepakt, want we hadden nog meer te doen: wij gingen naar Ikea. De avond ervoor had ik het in mijn hoofd gehaald dat er op stel en sprong een nieuw bed moest komen. Dat heb ik overgehouden uit Australie: een bed van 1,10 breed is daar heel erg lachwekkend, zeker zo'n gammel ding als dat van mij. Dus heb ik mij gedragen als een pseudo-Australier en heb bij Ikea een tweepersoons-boxspring gekocht. Zo, mij kan niks meer gebeuren.

Behalve als het ding niet door het trapgat past natuurlijk. Het scheelde echt helemaal niks, maar bijna had ik mijn nieuwe bed weer op eBay kunnen verkopen. Ik herinnerde mij ook ineens een mail van een hele tijd terug van iemand die net verhuisd was en haar bed verkocht omdat die niet door de deur kon. Ik had geluk: Ferry, grote vriend en superverhuizer, hielp even een handje mee na zijn werk, en samen met pa kreeg hij het ding naar binnen. Ikzelf heb me beperkt tot cheerleader-achtige aanmoedigingen.

Mijn vader had al een zware ochtend dozen sjouwen en een nog zwaardere middag Ikea achter de rug, dus mijn bed naar boven tillen ging gepaard met veel gescheld van zijn kant, en de verzekering dat bij een eventuele verhuizing dat bed zonder pardon in tweeen gezaagd zou worden. Ik kan het hem niet kwalijk nemen, want een middag Ikea met vrouw en dochter is vast niet leuk als je net met z'n tweeen een stuk of honderrdvijftig dozen van bus naar rolcontainer naar lift naar kamer hebt gesjouwd. Mijn moeder kan niet goed tillen, dus die heeft de ochtend doorgebracht met de Knip en een kopje thee. Met andere woorden: pa doodmoe, ma kiplekker, en dochter vast van plan geen nacht meer in dat onding door te brengen. En ik heb niet elke dag de beschikking over een bus waar een bed in past, dus daar gingen we.

De wereld heeft echt te weinig medelijden met mannen. Het is geen leven, achter vrouw en kind aan, die bij elk lampje bleven staan (want jááá, we zijn er nu toch!) en weigerden die 'korte routes' te nemen die er staan aangegeven. Die godganse Ikea moest hij door.
Maar ik heb mijn bed, en verder begint mijn leven ook een beetje weer pootjes te krijgen. De eerste paar dagen waren heel erg raar. Ik ging langs bij mijn oude werkplekken, waar ook de meeste van mijn vrienden werken, om iedereen te zien, en iedereen vraagt dan natuurlijk: "Is het raar om weer thuis te zijn?"

Ja, dat is het wel. Maar het is vooral zo raar omdat het zo gewoon is. Er is weinig veranderd, en iedereen is gewoon zijn gangetje gegaan. En wat wel veranderd is, daarvan is iedereen al lang vergeten dat het ooit anders was. 'O ja, dat staat er alweer een tijdje'.
Mensen zijn een beetje veranderd, en er zijn opvallend veel mensen die een andere kleur haar hebben. En omdat ik zo lang weggeweest ben, weet ik niet meer of dat al zo was voor ik wegging, en dan durf je er niets meer over te zeggen, en zo wordt het toch nog ingewikkeld.

Ik ben ook nog steeds niet helemaal over mijn jetlag heen. Donderdagmorgen stond ik bij de bakker voor een halfje bruin voor het ontbijt en de schappen waren nog bijna leeg. Het bleek nog maar kwart voor zeven te zijn. En dat terwijl ik pas over twee weken weer hoef te werken.

En het is op een rare manier lastig om afscheid te nemen van het nomadische bestaan, ook al ben ik in Melbourne lang op dezelfde plek geweest. Vanuit je koffer leven heeft iets romantisch, en ik heb met enige weemoed mijn schoudertas uitgepakt.

Na een paar dagen thuis keek ik eens om mij heen en kwam ik tot een beschamende ontdekking: ik deed alsof ik op reis was. Ik had mijn uitklapbare toilettas gewoon opgehangen naast de wastafel, alsof ik morgen weer wegga. Bovendien kreeg ik van Ikea mijn matras opgerold mee (geen grap) en die moest vier dagen de tijd krijgen zich vol lucht te zuigen, dus ik heb deze week in mijn slaapzakje naast mijn bed geslapen. Mijn radio doet het ook nog niet, dus de iPod is nog steeds mijn trouwste vriendje, en omdat alles in dozen zit, leefde ik vanuit mijn koffertje. En dat vind ik verdacht fijn.

Bovendien, en dit is heel beschamend, denk ik dat ik nu weet wat er zo erg is aan hostels. Het lijkt te veel op thuis!

Het is heel erg dat ik zo heb hard heb geklaagd, want ik heb in Australie eigenlijk weinig in hostels geslapen. Het was veel logeren bij mensen thuis, of wonen in Melbourne met huisgenoten, kamperen, of zelfs slapen in hotels.
Dus nu ik thuis ben, is het even schrikken. Het huis is veranderd in een zwijnenstal (veel nieuwe huisgenoten), maar vooral vallen mij ineens de overeenkomsten op: de keuken een gevaar voor de gezondheid, klagerige meisjes van 20 in de gang, en elke ochtend met je douchespulletjes over de gang naar de douche. Hoe heb ik het hier al die jaren uitgehouden?!

Combineer dit met een Australische obsessie voor 'real estate', en je hebt een nieuw voornemen: ik wil een huis! Van mezelf!

Maar eerst moet ik mijzelf installeren in deze kamer. Ik was de pincode van mijn Nederlandse mobiel vergeten, en de puk-code zit natuurlijk ergens in een doos. Maandag krijg ik een nieuwe opgestuurd, zegt T-mobile. Een vaste telefoon of internet had ik tot vanmorgen ook nog niet, dus ik bevond mij in een soort afzondering die zelfs in de outback meestal niet lang achtereen voorkwam. Toen kon ik tenminste nog bellen.

Maar vanmorgen heb ik een kabeltje in de router van mijn huisgenoten gestoken (enige vooruitgang: ze hebben gezamenlijk internet aangelegd) en mijn goede ouwe laptopje opgestart. Hij deed het meteen zonder mopperen, de schat, en toverde ook meteen webpagina na webpagina tevoorschijn (funda.nl, uiteraard).

Straks ga ik ook mijn bed opmaken en de boxen van mijn radio aansluiten, en dan voel ik me al weer aardig thuis. De dozen met boeken, daar ben ik geestelijk nog niet helemaal op voorbereid. Straks eerst maar eens halfnaakte mannen op boten in de gracht kijken voor de Gay Pride.

Ik had eigenlijk nog een dia-avond moeten doen, en nog een top 10 van raarste fascinaties van Australiers, en nog wat van die dingen... Maar ik denk dat we het maar moeten laten zitten. Ik zal dit blogje wel missen, en ik vond het geweldig dat mensen het zo leuk vonden om te lezen. Ik heb overwogen ook hier in Amsterdam zo'n spannend leven te leiden dat ik gewoon door kan schrijven, maar dat wordt op den duur vast heel vermoeiend. Dus laten we dit maar mijn laatste aflevering maken.

Een eindconclusie dan?
Ik denk dat ik dezelfde dingen zeg als de meeste andere mensen die op reis zijn geweest: het is geweldig, fantastisch, niet te missen. Iedereen die nu al lezend bij zichzelf denkt: 'had ik ook maar, toen ik nog 20/25/30 was...': ga alsnog! Verkoop het huis, verlaat echtgenoten en geef de kinderen aan oma. Neem iedereen desnoods mee, maar ga in godsnaam.
Ik las in Melbourne een artikel van een vrouw die van Australie naar Engeland ge-emigreerd was, en later weer met man en kinderen terug ging. Zij schreef dat je, als je emigreert, jezelf min of meer opnieuw uitvindt. Volgens mij doe je dat ook een beetje als je alleen maar een half jaar in een vreemd land bent. Voor je het weet, doe je boodschappen en belanden de raarste dingen in je mandje, neem je gewoonten over, en bekijk je je eigen meningen nog eens van een afstandje.

Maar wat het meest bizarre is, is dat het lijkt alsof ik een tweede thuis heb. Ik mis Melbourne: de vrienden die ik er heb gemaakt en de stad zelf.
Toen ik van Ommen naar Amsterdam verhuisde, duurde het een hele tijd voor ik me in Amsterdam thuis voelde. Dan is het een vrij bizarre gewaarwording als je na een paar maand aan de andere kant van de wereld al niet meer weg wil. Dat komt ongetwijfeld doordat ik er toch min of meer op vakantie was, maar het is uiteindelijk toch een combinatie van drie factoren die Amsterdam niet heeft: lekker weer, ruimte en gezellige mensen. Melbourne is ooit verkozen tot 'most liveable city in the world' en ik denk dat dat met die drie factoren te maken heeft.

O jee, wat ik helemaal vergat: mijn kunstwerk, de foto van een straat in Melbourne, is terecht! Austrian airlines meldde nog steeds dat 'de zoektocht gaande' was, maar donderdag kreeg ik een mail van de galerie waar ik het had gekocht. Geniet even mee:

"HEY THEA!!!!!!!!
so, i recieved an email from lost and found in Vienna ariport of all places saying that they had a parcel for me....? I had just lost my wallet the weekend before and thought that (for some reason) someone somehow had used my license and credit cards to fly out of the country and dumped it all in Vienna !!!
Lost and Found replied saying that it was a black parcel and if they should send it out to me.....So now i think i am part of an INTERNATIONAL DRUGS Sindicate and will be arested for recieving drugs....

THEN i remembered i stuck my business card to your BLACK FOLIO just incase
anything went wrong ........and hey presto- they lost your PELIIGRINIS!!!!
so, long story short, i remember taking John's phone number and he called me with your email.
Martina Gasch from lost and found has your email and will contact you to grab your address...( i did have it on my invoice, but i couldnt read some of the letters)....

I am so happy that between 1 friend, 1 shopboy, 3 different countries and one
inept airline we are able to get your little slice of Melbourne safely to you.
Please keep me updated!

All the best
marc@tusk"

Marc had inderdaad Johns telefoonnummer genoteerd in een gesprek waar ik liever niet bij was (het ging over een mannennaakt in een bepaald 'homovriendelijk' restaurant dus ik deed nog even een rondje in de galerie, belangstelling veinzend voor iets kunstzinnigs) maar ik ben zelden zo blij geweest. Al die tijd dacht Austrian blijkbaar dat mijn pakketje NAAR Melbourne moest in plaats van dat het er vandaan kwam. Die sticker met 'bestemming AMSTERDAM' was blijkbaar geen hint in de goede richting...
Maar gistermorgen stond mijn nu al dierbare foto in mijn kamer, onbeschadigd en wel. Ik ben blij dat ik mijn 'little slice of Melbourne', zoals Marc het treffend noemt, straks kan ophangen. Binnenkort mogen jullie allemaal op bezoek komen om het te bewonderen. Maar eerst die dozen uitpakken.

Dan volgt nu de tranentrekkende sluiting van dit weblog. Ik vond het bijna genant leuk om het te schrijven. Ik zal nog wel een tijdje denken als er iets grappigs gebeurt: dat moet in mijn weblog! Maar dat gaat ongetwijfeld over. Ik ben blij dat ik weer thuis ben, maar nog veel blijer dat ik niet thuisgebleven was. Wat wil een mens nog meer...
Ik zie de meesten van jullie vast binnenkort, als dat niet al gebeurd is. Dan volgen alle niet voor publicatie geschikte anekdotes. ;-) Tot ziens!