Lijstjes (1)

Nou nou, klonk het allemaal zo erg?
In mijn mailbox belandden vorige week bezorgde berichten waarom ik dan toch wegga als het hier zo geweldig is. Nou ja, omdat rondhangen ook gaat vervelen. Daar komt het eigenlijk op neer.

En, nu het besluit is gevallen, kijk ik erg uit naar Amsterdam. Het schijnt dat het er erg lekker weer is en daar ben ik nogal voor tegenwoordig. :-)

In dat kader heb ik twee dingen op een rijtje gezet: de tien vervelendste dingen aan Australie en de tien vervelendste dingen aan reizen.

DE TIEN VERVELENDSTE DINGEN AAN AUSTRALIE

10. Er is geen drop.
Ik snap niet hoe ze het uithouden. Nou ja, het is er wel maar alleen in specialistische winkeltjes en peperduur. Afgelopen weekend heb ik er nog $9,70 aan uitgegeven, aan 300 gram.
9. Amerikaanse restaurantketens.
Er is hier echt geen straat te bekennen of er is wel een KFC, of een andere keten die in Europa niet bestaat. Een van de dingen die ik leuk vind om te vertellen aan Australiers is dat ik in mijn hele jeugd niet een keer bij McDonalds heb gegeten. Ze kijken je aan alsof Unicef eraan te pas moet komen.
8. Australiers hebben een rare obsessie met criminaliteit.
Het nieuws staat vol met moord en doodslag, en de moeders van slachtoffers doen hun verhaal wekenlang in de krant. Doodmoe word je ervan, en bang ook, want mensen hier denken voortdurend dat ze vandaag het loodje gaan leggen. Nou kan het zijn dat die kans hier ook wel wat groter is dan in Europa, want een lijk ben je hier zo kwijt...
7. Racisme.
Geen mens zo schaamteloos in anti-Aziatische en anti-islamitische uitlatingen als een Australier. Het heeft ook wel weer wat dat er geen politiek-correct sausje overheen gaat, maar toch.
6. Beesten.
Het kruipt overal en het doet naar tegen je. Vooral in Melbourne, en gelukkig vooral in de zomer, dus nu valt het mee.
5. Sport.
Ben ik dan toch in de schuur van pa en ma in Ommen beland? Geen sport wordt je bespaard. Tour de France, WK, vier football leagues, cricket, tennis, zwemmen, enzovoorts. En ondertussen is 60% van de Australiers te dik. Dat komt van al dat sport kijken op tv natuurlijk.
4. De kranten.
Hilarisch maar treurigmakend. De Telegraaf is er niks bij. Bob vertelde me in Perth dat zijn crew bij een landing in Darwin of Alice altijd eerst het 'Northern Territory News' grijpen voor een wedstrijdje vind-de-krokodil. Er staat blijkbaar altijd een krokodil in het NT News. Ik heb er een meegenomen, als souvenir.
Tijdschriften, vooral die voor vrouwen, zijn ook heel erg. ik ben nog nooit zo goed op de hoogte geweest van het wel en wee van Brad & Angelina, Tom & Katie, en alle bijbehorende baby's en trouwplannen. En het ergste is ook dat je het op een gegeven moment ook WILT weten. Het aanbod creeert de vraag. Heeeeeel naar!
3. TV-reclames.
Als je in Amsterdam woont, ken je de waterbeddenconcurrent wel. Australie zit vol met dat soort winkels. Ze verkopen maar een ding (tapijten, autobanden, bedden, matrassen) en ze brullen allemaal om het hardst op tv dat ze uitverkoop hebben. En dan ook echt om het hardst. Albert Cuyp koopmannen, maar dan op TV.
2. Wasmachines.
Natsuko klaagde een keer over de wasmachines in Nederland, die eeuwig over een wasje doen. Dat komt denk ik doordat wij graag onze was schoon hebben. In Australie gaat dat anders. Hier gooien ze hun onderbroeken gewoon in een steenkoud wasje, op een programma dat zo'n 35 minuten duurt. In extreme gevallen gaat de knop op 30 graden, maar dan moet de was wel heeeel erg vuil zijn.
1. De nationale obsessie: geld.
Geld, status en 'real estate'. Mensen die op hun 25ste nog in een huurhuis wonen en nog geen plan de campagne hebben over hoe het later met hun pensioen moet, zijn losers. John en Jeremy zitten elke avond de resultaten van hun beleggingen te bespreken, en worstelen met de vraag wanneer ze hun 'properties' in Perth moeten verkopen. Dit jaar, of nog even wachten? In Melbourne heb je diverse tijdschriften die eigenlijk alleen maar over het woninganbod gaan, en die zijn hier in huis populairder dan de tv.
Daar komt bij dat Australiers zich echt de pleuris werken, ook al zou je denken van niet. Iemand die gewoon 40 uur werkt zonder 'goodwill' te kweken bij de baas door onbetaald overwerken, heeft geluk. Volgens mij heeft het te maken met de toenemende onzekerheden die de regering in het politieke stelsel inbouwt. Als je arbeidsongeschikt wordt, ben je de sigaar. Dus moet er geinvesteerd worden, en gespaard, en geld weggezet in fondsen, en er moet vooral heel hard gewerkt worden. Als ik zeg dat in mijn vorige afdeling aan de UvA bijna iedereen vier dagen of minder werkt, gelooft niemand dat. Ook de baas? Ja, ook de baas.
Nog erger: de meeste vrouwen willen een man met een goede baan. Als hier een man een gesprek met je aanknoopt om je te versieren, heeft hij je binnen tien minuten verteld wat hij doet. Als dat tenminste een beetje verdient. Eentje heeft het in Darwin gepresteerd om over zijn 'cash flow' te beginnen.

Zo, en daarom wil ik dus best naar huis. :-)
Bovendien heb ik in Amsterdam een huis. Nou ja, een kamer. Maar ik hoef nooit naar de receptie om te vragen of ik nog een paar dagen langer mag blijven en de internetverbinding is altijd van mij.
Daarom:

DE TIEN VERVELENDSTE DINGEN AAN REIZEN

10. Je geeft je geld uit aan bizarre dingen. Rare souvenirs, helicoptervluchten over de Twaalf Apostelen, en veel te dure Belgische biertjes. Omdat het nou eenmaal in je portemonnaie zit, en wat zou je er anders mee doen?
9. De kleinste dingen zijn anders in een vreemd land. Dat is heel leuk, maar soms ook vermoeiend. Koffie bestellen, boodschappen doen, echt de kleinste dingen. En omdat het cultuurverschil met Australie eigenlijk heel klein is, zijn ze moeilijk te merken af en toe. Je krijgt alleen een hoop vage blikken.
8. Je moet de hele tijd alles aan jezelf uitleggen. Hoe je aan dat Amerikaanse accent komt, waarom je geen melk in je thee drinkt, en mayonaise op je patat doet.
7. 20-jarigen zijn vervelend.* Helaas zit je er wel voor een groot deel mee opgescheept. Allemaal verliefd op een Braziliaan in Brisbane, of vol heimwee naar papa en mama. Ze kunnen ook geen van allen koken, dus staan ze in de weg in het hostel, vertwijfeld naar hun roerbakprut te staren of onhandig te doen met een snijplank en het verkeerde mes.
6. Op reis worden de simpelste dingen heel ingewikkeld. Even een instantie bellen (wachtrij met je mobiel van 59 cent per minuut is best rot), een kopje thee bij het wakker worden, de was droog zien te krijgen als het buiten regent, dat soort dingen.
5. Voor een deel reis je alleen, en er zijn dingen die niet leuk zijn in je eentje. Restaurants, kroegen vol met mensen die elkaar allemaal lijken te kennen, naar bandjes gaan...
OK, naar bandjes ga je dan uiteindelijk toch in je eentje. En dat blijkt heel erg leuk te zijn.
4. Je stinkt. Vooral je sokken. Misschien wel dankzij die wasmachines hier. Maar waarschijnlijk vooral omdat je hygienische eisen toch wat verslappen als je maar drie t-shirt hebt... Ik heb hier in Melbourne een paar sokken gekocht die heerlijk zaten in mijn bergschoenen, maar uiteindelijk niet meer schoon te krijgen waren. Na drie keer achter elkaar wassen op een dag, heb ik ze maar weggegooid.
Je hebt trouwens ook zes maand lang hetzelfde aan. Op dit moment betekent dat dat k vrijwel alles aanheb wat ik bij me heb, want het is koud. Panty's onder mijn broek en die ene 'dikke' trui mag pas in de was als ik weer thuis ben, anders komt het niet goed.
3. Je doet de hele dag niks. Dat is heel lang heel erg leuk, en daarna niet meer. Daarna wordt het heel erg vervelend. En je gaat je een beetje schamen als je met een hardwerkende Australier op een terrasje zit en zegt dat je hier gisteren en eergisteren ook al was, en dat hij echt eens die vijf lunchgerechten moet proberen. Ik kijk er erg naar uit om weer eens ergens mijn bed voor uit te moeten.
2. Je hebt steeds dezelfde gesprekken. Gebseerd op dezelfde drie vragen.
- Waar kom jij vandaan?
- Hoe lang ben je al in Australie?
- Waar ga je nog naartoe vanuit hier?
1. Uiteraard onbetwist op nummer 1: hostels. Zelfs als ze geweldig zijn, zijn ze nog vreselijk. Omdat ze vol zitten met 20-jarigen, en omdat ze naar vuile sokken stinken, en omdat je mobieltje de hele tijd op het bed van je kamergenoot dondert omdat je bovenin een stapelbed slaapt. En omdat het internetcafe te duur is of te druk en omdat je er geen software kunt installeren en omdat je steeds vergeet te verlengen en dan ineens naar een ander hostel moet. En omdat de keuken smerig is en je ook niet zou weten wat je in godsnaam kunt koken als je geen kruiden en geen olie en geen fatsoenlijke koekepan hebt. En omdat al die kinders rugzakken hebben, en dus binnen een half uur al hun spullen over de hele vloer verspreid hebben, op zoek naar hun oplader -die natuurlijk onderin ligt, en omdat ze na vertrek altijd nog allemaal rotzooi laten liggen die niemand opruimt omdat de schoonmakers denken dat die rotzooi van jou is, en het ergste van alles: de plastic tasjes. Er is altijd iemand die (de rook komt inmiddels uit mijn oren) om half zes op moet om met een tour mee te gaan, en al haar spullen nog moet inpakken. Die spullen zitten voor een groot deel in plastic tasjes, en zo mag jij ruim twintig minuten lang naar het geritsel luisteren. Ik werd er echt stapelgek van. Binnen een week had ik twee stoffen tassen gekocht voor mijn loslopende spullen, want de plastic-tasjes-hel wil ik niemand aandoen.
En dan te bedenken dat ik vrijwel de hele tijd in de kleinste kamers (vier bedden) heb geslapen, meestal met alleen maar vrouwen. Dus gesnurk is mij meestal bespaard gebleven, en gerotzooi in een bed verderop ook, want als je daar naar op zoek bent, ga je wel op een gemixte kamer slapen.

Zo, dat was even lekker. :-) Tijd voor een lunch, lekker op een terrasje. Kan ik meteen kijken of er nog leuke huizen te koop staan in de omgeving. En daarna wat geld uitgeven aan idiote dingen, denk ik.

*Mocht Eva dit lezen: jij niet hoor! Jij bent gewoon heel leuk een aardig! ;-)