Bijna thuis

Het ging zo goed, met mijn jetlag. Ik had hem bijna bedwongen. Maar vanmorgen liep ik om vijf uur buiten op de Varsenerweg, badjas aan, kopje thee in de hand, op de zonsopgang te wachten. Ik moet dat nu toch eens afleren, opstaan om de zonsopgang te bekijken. Ik had zelfs mijn fototoestel mee!

Verder gaat het heel goed hoor. Ik blijf wakker tot elf uur 's avonds. Alleen op een beetje normale tijd wakker worden is wat ingewikkelder. En ik ontbijt nog steeds met gebakken eieren, wat ook een keer moet ophouden natuurlijk.

Het is echt een heel raar idee, maar afgelopen donderdag zat ik nog op het vliegveld in Melbourne. Omdat er nog niemand was om me uit te zwaaien, leek het net alsof ik gewoon naar Adelaide ging.
Ik was bijna vier uur voor vertrek op het vliegveld. Ik had thuis toch niks meer te zoeken: John en Jeremy waren allebei op hun werk, en mijn tas was binnen anderhalf uur ingepakt. Bovendien had iemand me op mijn afscheidsetentje, de avond ervoor, verteld dat vroeg inchecken helpt als je te veel bagage hebt. Tenslotte verrekende ik me nog een uurtje, en zo was ik vier uur in plaats van drie uur vantevoren op Tullamarine airport.
Dat gaf niks, want de laatste keer dat ik op Tullamarine was (toen ik echt naar Adelaide ging) verloor ik mijn jackje, en ik ging eens uitzoeken of ze hem nog hadden. Ik ben er nogal aan gehecht, want ooit heeft iemand die voor me gekocht, iemand die me pas twee keer in levende lijve had gezien en toch besloot: dat is typisch Thea, die koop ik voor d'r. En ze had gelijk, het is het perfecte jasje, en het paste ook nog als gegoten. Zoiets verliezen is wel erg jammer. Ik had al eens eerder geinformeerd, maar toen was het elf uur 's avonds, ik wilde naar huis en werd twee keer de verkeerde kant op gestuurd, dus gaf ik het op.

De dame aan de balie zei dat ze het twee maanden bewaren. Die termijn was twee weken geleden verstreken. Had ik toen toch maar... maar ze ging kijken in het boek (serieus, ze schrijven het op in boeken. Er staan rijen boeken aan die balie, waar de gevonden voorwerpen van drie maanden in staan) en vond mijn jack, 'waiting for disposal'. Ik was dus nog net op tijd. Maar helaas: de man die het magazijn beheert, was een kwartiertje geleden vertrokken en ze kon het alleen niet vinden. De schat raakte helemaal in de stress omdat ze me zo graag dat jack wilde terugbezorgen (ik had natuurlijk verteld hoe ik eraan kwam) maar het is niet gelukt. De volgende dag zou ze het zo hebben, zei ze.
Gelukkig kwamen Bec en Stef me uitzwaaien, en die heb ik met dit karwei opgezadeld. Ik hoop dat het lukt, en dan moeten ze mijn jackje maar opsturen.

Inchecken ging goed: mijn 31 kilo (slechts 11 kilo boven het maximum...) kwamen er zonder problemen door. Ik had alleen de laatste dag nog een schilderij gekocht. Eigenlijk een foto op schilderij-formaat. En die was te groot om gewoon in te checken, dus die ging in de rare-formaten-container.
24 uur later, op Schiphol, kwam er van alles uit dat vliegtuig, maar geen foto op schilderij-formaat. Met andere woorden: mijn kunstwerk is zoek.

Ik was natuurlijk al niet op mijn allercharmanst, want ik was al een etmaal onderweg, maar bovendien was ik bijzonder chagerijnig dat ik een half uur na aankomst al geconfronteerd werd met de Nederlandse onverschilligheid. Niemand ging over die bagageband die niet werkte (er zat een fiets vast in de tunnel, waardoor er niets gebeurde) en toen er tenslotte toch iemand kwam, wilde hij alleen twee Spanjaarden helpen die naast mij op hun fietsen stonden te wachten, want hij 'werkte niet voor die luchtvaartmaatchappij'. Ik zag mijn vader al achter het glas kijken waar ik bleef, want ik had toch al mijn bagage, maar toch kwam ik niet door die schuifdeuren. Ik haalde er iemand van bagageservices bij, maar die naam moet je blijkbaar niet al te letterlijk nemen. Ze belde naar de kelder, en vond dat ze het toen afgehandeld had.

Uiteindelijk belde ze nog een keer en bleek degene die vlucht 371 gelost had, geen schilderij gezien te hebben. De dame keek mij verwachtingsvol aan na die mededeling, en ik deed hetzelfde. Na een minuut stilte vroeg ik wat er nu ging gebeuren. Ze zei: 'Ik kan in de computer kijken of hij ergens in Melbourne, Singapore of Wenen is gebleven.' Dat leek mij een goed idee.
Maar helaas: 'Er komt niets uit de computer.'
'Aha. En wat betekent dat?'
'Dat het stuk nog niet gevonden is. We gaan een zoekactie starten. Kunt u dit invullen?'
Dame begon een lang en geheimzinnig proces in de computer, waar ik niet echt bij nodig leek te zijn. Ik vroeg of ze mij nog ergens bij nodig had, want anders wilde ik weleens naar huis. Ze keek me geirriteerd aan en zei dat ze 'een rapportje voor u' aan het maken was. Ik vond dat ze best wat sneller mocht typen.
Ik vulde mijn tijd met mijmeren over die vriendelijke mevrouw in Melbourne, die zo gepassioneerd op zoek was naar een jasje dat ik zelf had kwijtgemaakt, twee-en-halve maand ervoor.

Toen ik twee uur na de landing dan eindelijk in de aankomsthal kwam, bleken familie en vrienden tijdens het wachten lekker aan het bonden te zijn geslagen. Mensen die elkaar tot voor kort niet kenden, zaten gezellig met elkaar aan de koffie. Mijn moeder dacht dat ze me opgesloten hadden wegens drugssmokkel. Kinderen moesten wakker gemaakt worden om mij te begroeten.

Ik omhelsde iedereen, stinkend en wel, en kondigde mijn definitieve emigratie naar Melbourne aan. Diverse mensen lachten, maar ik meende het serieus. Iemand zei dat ik rood aangelopen was, en vroeg of ik een kopje thee wilde. Ik voelde me pas een beetje beter toen mijn moeder me een zakje drop gaf.

Het voelde een beetje idioot om helemaal naar Ommen te rijden terwijl ik om de hoek woon, maar een bed is geen overbodige luxe, dus ben ik nu voorlopig bij mijn ouders. Morgen ga ik mijn spullen terugverhuizen naar Amsterdam en dan begint het grote uitpakken.

Terwijl we op zoek waren naar de auto ('het was toch dek 2? Of toch 3?') vroeg ik aan mijn ouders of er nog iets veranderd was, in huis ofzo. Net toen we voor een auto stonden die ik nog nooit eerder gezien had, zeiden ze dat er niks veranderd was. Nou ja, ze hadden alleen een andere auto gekocht.
Toen ik in Varsen aankwam, bleek tevens de bijkeuken een nieuwe inbouwkast te hebben, de hal een nieuwe kapstok, de achtertuin grondig gerestyled, er staat een enorme verrekijker van de vogelwacht in de woonkamer (pa en ma hebben een ooievaarsnest in de tuin met een jong erin dat allang uit had moeten vliegen maar nog steeds bangig over het randje kijkt en denkt: 'morgen misschien') en zo nog wat dingen. De VUT, die voor beiden inging terwijl ik in Australie was, bevalt goed, merk ik. Ze zijn allebei ook diverse vrijwilligersbaantjes rijker.
En naast hun huis staat tegenwoordig een kollosaal gedrocht waar de nieuwe buren in wonen, van die vreselijke Amsterdammers die hun grootheidswaazin (inclusief 4 wheel drive Landrover en Smart) naar het platteland hebben verplaatst omdat het hier zo lekker rustig is. Dat dat komt doordat alle vervelende types als zij in Amsterdam wonen, was blijkbaar nog niet in ze opgekomen. Ik pleit voor ballotages in plattelandsgemeenschappen. Als het werkt voor de Rotary en golfclubs, dan moet het ook tégen ze kunnen werken, toch?

Het is wel leuk om te merken dat zelfs de buren (nee, niet die vreselijke, deze zijn aardig) mijn blogje lezen. Het scheelt ook een hoop, je hoeft bijna niks meer te vertellen. En dat is wel handig, want ik zat die avond bij ze in de achtertuin, danig te knikkebollen, en de wijn had ook een heel eigenaardig effect... Om middernacht mocht ik naar huis. Het was stikdonker op het weggetje, en het was nog steeds heet, en ik was nogal aangeschoten, dus het was net alsof ik in de outback terug ging naar mijn slaapzak na een confrontatie met een dingo of zoiets.

De rollen qua thuisfront zijn nu omgedraaid, ik krijg nu mail uit Melbourne dat ik terug moet komen, en ik denk er sterk over om gewoon verder te gaan met deze blog, maar dan in het Engels voor die gekke Australiers.
Jeremy schrijft: "We both miss you already. Who will cook and clean for us? :(. I've already ditched the stuff you left (including the shoes). We made a bonfire in the backyard with it, and threw a picture of you on the top, it was quite pretty..."
John: "Hope it is raining and bleak! So you miss us more and move to Melbs permanently."

Maar ik beloof dat jullie binnenkort van deze egotripperij af zijn. Zodra ik weer thuis in Amsterdam ben. Denk ik. Misschien eerst nog een paar van die lijstjes...