Darwin 2 (Of: Zo Kom Je Nog Eens Ergens)

Dag allemaal,

Wat is dat nu? Zit ze nu nog steeds in Darwin? Was dat niet dat gat waar niks te beleven is? Tja, het kan verkeren. De warmte hier heeft mijn hersens tijdelijk uitgeschakeld en ik zit nu al een week hier, en ik zou je niet kunnen vertellen wat ik in die tijd heb gedaan. Niks, geloof ik. Aan het zwembad liggen, ontbijten op terrasjes, de hele dag bedenken dat ik nu toch echt de was moet doen... van die dingen.

Terwijl er nog wel zoveel te doen leek, aanvankelijk. Eva en ik waren vooral nogal enthousiast over de Gay Pride in Darwin, die de afgelopen twee weken duurde. Tenminste, dat was voordat we aankwamen. Het duurde een paar dagen voordat we de informatie te pakken kregen, en dan ook alleen per toeval. Toen we ergens in 'the mall' koffie gingen drinken, viel mijn oog op een blaadje met zo'n enorme regenboog erop, dus die greep ik mee. We keken nog eens goed naar onze ober, en hij zag er bij nader inzien wel erg nichterig uit, dus we vroegen of hij hier leuke gay bars kende. Hij keek wat moeilijk, liet een korte stilte vallen, en zei toen: "We're kind of the only place, really..."
Huh? Maar dit is een koffietentje! Ik hoop dat we niet al te teleurgesteld keken. Bij nader inzien hingen er inderdaad wat postertjes in die richting aan de muur... In ieder geval kwamen we hem nog een paar keer tegen in het uitgaansleven en we zijn pardoes geadopteerd door Simon, onze ober, en zijn vrienden. Heel gezellig.
Overigens geen misverstanden over Eva. Ze heeft thuis gewoon een vriendje, en dan was er natuurlijk nog die roadie van de vorige aflevering, die helaas niet gehapt heeft.

Er is trouwens een heel erg groot nadeel aan Darwin: de hostels. Het zijn er veel, en ze zitten allemaal overvol met backpackers, en ze zijn allemaal vreselijk. Ik ben al drie keer verhuisd, op zoek naar eentje die in ieder geval geen kakkerlakken ter grootte van konijnen in de gangen heeft lopen.
Tot nu toe was mijn compromis tussen dure hotels en deprimerende hostels: de YHA. Zeg maar de YMCA van Australie. Ze zijn goed, saai en schoon, net iets voor mij dus. Ze kosten wat meer dan andere hostels maar dat betaal ik graag als ik gevrijwaard word van stelletjes in het bed onder mij. De YHA is namelijk zo saai dat het ook alleen maar saaie mensen aantrekt.
Helaas gaat dat in Darwin niet op. Ik begon in een hostel dat Cavanagh heet, maar na een tijdje begint het toch te vervelen dat het warme water het niet doet en dat de keuken anderhalve koekepan heeft, waarvan een zonder steel. Dus ondanks dat Eva het prima vond daar (16 dollar per nacht, tenslotte) verhuisde ik naar de YHA. Met bijna fatale afloop.
De YHA gaat elke avond om elf uur dicht, en heeft een achterdeur, waar je een toegangscode moet intikken na elven. Die code verandert elke dag. Ik zat lekker te drinken tijdens een avondje uit in de kroeg, het was vijf voor elf, en ik wist de code van vandaag niet. Biertje achterover geslagen, gezwaaid naar mijn verbaasde vriendjes en vriendinnetjes, en als een haas naar de YHA voor die code. Echt, ik zweer het, hand op mijn hart, ik was er om 22.59. Maar de deur was dicht. Ik ging terug naar de bar, kijken of er nog iemand in de YHA sliep (natuurlijk niet) en daarna naar Eva, die in een andere kroeg zat, om uit te leggen dat ik niet mee kon naar de club waar we naartoe zouden gaan, wegens paniek over waar te slapen die avond.
Toen maar weer terug naar de YHA, waar iemand bezig was over het hek aan de achterkant te klimmen. Ik zei: jij weet zeker de code ook niet. Dat klopte. Hij heeft me geholpen om over dat hek te klimmen, en samen kwamen wij tot de conclusie dat we het verkeerde hek hadden. Deze kwam uit op een zijdeur die gewoon op slot zat.
Dus maar weer terug, en tijdens die tweede actie haalde ik mijn voet open (in Darwin draagt men te allen tijde slippers) en begon ik meteen te bloeden als een rund. De jongen verdween om de hoek (bij nader inzien had hij zelfs het verkeerde hostel...) en ik wachtte tot er iemand kwam die ook naar binnen wilde en wel de code had. Dat gebeurde na een minuut of tien, en toen kon ik naar binnen. Ik heb nog een kwartiertje in de badkamer gewacht tot het bloeden ophield, en toen ben ik maar naar bed gegaan. De volgende ochtend zat ik weer in de Cavanagh.
Gisteren haalde iemand me over om een ander hostel te nemen. De 24uurs-receptie was voldoende argument en nu zit ik dus in hostel nummer drie. Hier blijf ik maar gewoon, denk ik.

Tijd om je voor te stellen aan een nieuw iemand in mijn reis. Laten we haar Wendy noemen. Wendy zit in hetzelfde hostel als Eva en ik (ware het niet dat ik verhuisd ben, zie hierboven) en ze is erg gezellig. Beetje schuw, verlegen, bijna preuts, en het kwam dan ook nogal als een verrassing toen ze in Sydney als stripper blijkt te hebben gewerkt. Ik zat gewoon met wat mensen in de bar van het hostel wat te drinken, toen iemand (Bob) met haar in een discussie belandde over wat er nou precies gebeurt in stripbars. Ik moet zeggen: ze had er nogal een stellige mening over, dus misschien had ik het al kunnen weten. Bob keek haar nog eens goed aan, en zei: volgens mij heb jij dat werk al eens gedaan.
Ik keek hem aan alsof hij gek geworden was, maar Wendy gaf het meteen toe. Ik heb de rest van de avond geschokt met mijn wodkaatje in een hoekje gezeten.

De volgende ochtend zaten we aan het ontbijt (heel veel koffie) na te praten en ineens snapte ik wat ze de hele week al bedoeld had toen ze zei dat ze misschien hier een baan moest zoeken maar dat serveesters zo weinig verdienen...
Om even een lange discussie over te slaan: diezelfde avond gingen wij alle stripbars van Darwin langs op zoek naar een baan voor Wendy. Darwin is klein, maar er zijn hier heel erg veel mannen. Er is een legerbasis, de marine zit hier, en ik geloof ook een flinke mijnindustrie, dus Darwin is groot genoeg voor een stuk of drie van die sfeervolle etablissementen.
Alle managers van de clubs waren erg vriendelijk, en ze konden allemaal nog wel een 'danseres' gebruiken. En of ik niet ook wilde. Ik zei nog: heb je mijn achterwerk al eens goed bekeken?? Maar een blik op de dames die er die avond werkten maakte wel duidelijk dat het nog veel erger kan...

Het is mij trouwens een vreugde te kunnen meedelen dat Wendy volgende week haar carriere als lapdancer weer gaat oppakken, en ik gewoon nog wat geld heb overgemaakt van mijn Nederlandse rekening. Dat lijkt me voor iedereen het beste.

Tot de volgende keer! Ik ga nu eindelijk eens de was doen. Maar eerst nog even een terrasje pakken.