En het is weer.... dia-avond!

Jawel! Veilig en wel aangekomen in Brisbane zit ik nu in de kamer van iemand die we 'Sheila' gaan noemen. Sheila ligt op dit moment te slapen, dus ik kan wel even met jullie praten.

Ik ging dit keer, om drama's zoals op het vliegveld van Melbourne te vermijden (toen ik een kwartier voor vertrek binnen kwam gesneld bij de incheckbalie), lekker vroeg naar het vliegveld van Cairns en wie ben ik daar waarschijnlijk straal voorbijgelopen? Bob.
Bob heb ik nog niet aan jullie voorgesteld, maar hij is toch al een paar keer langsgekomen in dit weblogje. Onder anderen in Alice Springs, en een paar keer in Darwin. En dan nu weer in Cairns. En dat terwijl Bob gewoon een Australier is die in Melbourne woont. "Hoe kan dat toch?" zie ik je denken.
Bob is piloot voor Qantas. Ik kwam hem tegen in de kroeg in Alice Springs en daarna in Darwin. Sindsdien spreken wij regelmatig af voor een biertje, want Bob is erg gezellig. Je komt hem overal tegen omdat hij elke dag in een andere stad overnacht. Je moet er van houden... en dat doet Bob. Sinds wij elkaar twee keer tegenkwamen, houden we elkaar een beetje op de hoogte van waar we zijn, voor het geval we weer toevallig in dezelfde stad zijn. Want tequila moet er toch gedronken worden, en waarom dan niet in goed gezelschap!
In ieder geval kreeg ik een sms'je van hem toen ik mij zat te vervelen met een kop koffie op het vliegveld in Cairns. Geheel tegen mijn gewoonte in antwoordde ik niet meteen, dus toen ik op het vliegveld in Brisbane stond te wachten op Sheila, sms'te ik terug: ik ben net geland in Brisbane, waar ben jij? Bob: Ik ben een paar uur geleden geland in Cairns.
Terwijl ik me dus zat te vervelen achter mijn kop koffie, heb ik de kans gemist om Bob in uniform te aanschouwen. Toch jammer.

Maar laten we overgaan op Sheila. Hoe noem je iemand die je al jaren kent maar nog nooit onmoet hebt? Dat weet ik ook niet precies, maar laten we haar even een internetbekende noemen. Ik heb haar ooit op een forum op internet ontmoet, toen ze nogal in een slechte psychische staat verkeerde. Sindsdien hebben wij veel contact, en omdat ik nu toch in de buurt ben, lag het voor de hand om langs te gaan.

Maar raar is het wel, zo'n internetbekende in levende lijve ontmoeten. Ik heb het al eens eerder gedaan, in New York. Toen ging ik eten met vijf mensen die ik kende van forums, en van de foto's gelukkig, anders zou ik volledig de draad zijn kwijtgeraakt.

Sheila is een beetje raar. Ze slikt medicijnen die ervoor zorgen dat ze de straat tenminste op durft, maar ze gaat er wel een beetje gek van doen. Zo is ze zojuist simpelweg in bed gaan liggen en gaan slapen. Met mij achter de computer komt het altijd goed, maar wat eigenaardig is het wel. Ze is dus wat gek om mee om te gaan, maar ze bedoelt het allemaal goed. Denk ik.

Ze heeft me rondgereden langs een paar mooie plekken rond Brisbane (Brisbane zelf is niet meteen de moeite waard) en al met al is het best gezellig.

En, als internetverslaafde heeft Sheila natuurlijk een mooie verbinding, dus het wordt hoog tijd voor een nieuwe dia-avond!

De laatste keer waren we gebleven bij mijn tweede stop in Melbourne, bij John en Jeremy. Na Melbourne ben ik een paar dagen in Adelaide geweest (waarvan niet geheel zonder reden geen enkele foto) en van daaruit met zo'n leuke tour naar Alice Springs. En dat was he-le-maal geweldig. Hier volgt dus een schier eindeloze reeks foto's, dus als ik jullie was, ging ik meteen maar koffie halen, nu het nog kan.

De eerste dag hebben we vooral veel gereden.
Dit soort winkeltjes zie je overal: er is verder geen ziel te bekennen, maar wel zo'n winkel met frutseltjes. Nou ja, om heel eerlijk te zijn was dit nog een redelijk dorp.
http://img.photobucket.com/albums/v466/thea634d/Australie/DSC00421.jpg

Even het Bruce Springsteen-gevoel:
http://img.photobucket.com/albums/v466/thea634d/Australie/DSC00422.jpg
Ben ik de enige met die associatie? Ik moet aan Bruce Springsteen denken als je zo'n eindeloze weg ziet. Of van die verzamelcd's die op tv worden aangeprezen door mensen met gekke accenten. Nou ja, het zal wel aan mij liggen.

In dit deel van Australie (de outback die nog redelijk dicht bij de bewoonde wereld ligt) kom je verlaten dorpen tegen die eind negentiende, begin twintigste eeuw soms vrij groot waren. Wij bezochten er een die op het hoogtepunt een paar honderd mensen had. Men heeft heel lang geprobeerd een landbouwbedrijf draaiende te houden, maar uiteindelijk was het land gewoon te droog, dus uiteindelijk is de laatste persoon ergens in de jaren 1950 vertrokken.
De enigen die er nu nog zijn, zijn de mensen die er begraven liggen op het kerkhofje even buiten het dorp.
http://img.photobucket.com/albums/v466/thea634d/Australie/DSC00428.jpg
(Ik probeerde hier kunstzinnig te doen. Het kerkhof zie je achter die dooie boom liggen.)
Het dorp zelf ('homestead' heet het, eigenlijk een groot opgezette boerderij met verschillende families en huizen) is nog herkenbaar aan de paar ruines die er nog staan.

Tegen het einde van de middag jaagde de tour guide, een mannetje van een jaar of 24, ons een berg op om Aboriginal tekeningen in een grot te bekijken. De rest van de groep is verdergeklommen omdat dat nu eenmaal op de bordjes stond. Ik had daar geen zin in, en ben lekker in mijn eentje naar beneden geklommen. Nergens een mens te bekennen, wel wat springende kangaroes en buffel-achtige wezens in de verte, en een doodse stilte. Eenmaal beneden ben ik een stuk het veld in gelopen. Dit is een foto van de berg en de bus, waar onze guide een dutje in lag te doen.
http://img.photobucket.com/albums/v466/thea634d/Australie/DSC00439.jpg

In een vorige aflevering heb ik al lyrisch lopen doen over de maan in de outback. Nou, dit is de maan die net opgekomen is. De zon gaat aan de andere kant net onder maar dat zie je natuurlijk niet.
http://img.photobucket.com/albums/v466/thea634d/Australie/DSC00440.jpg

In de outback kom je van alles tegen aan wilde beesten, maar deze zijn toch wel erg bijzonder: wilde paarden die van onze bus op hol sloegen. De foto is vanuit de bus genomen.
http://img.photobucket.com/albums/v466/thea634d/Australie/DSC00444.jpg

Wij overnachtten in een homestead, zo'n typisch geval van benzinestation/winkel/slaapplaats voor reizigers die onderweg zijn naar elders.
Zo zag het eruit toen we aankwamen.
http://img.photobucket.com/albums/v466/thea634d/Australie/DSC00448.jpg

Onze gids, Matt, sleept een kangaroe van de weg die een beetje te groot was om zomaar te laten liggen. Gelukkig had ie geen kleintje in de buidel. We hadden hem niet zelf aangereden, trouwens.
http://img.photobucket.com/albums/v466/thea634d/Australie/DSC00453.jpg

Een foto speciaal voor die leden van mijn familie die in een bakkerij zijn opgegroeid: het kan altijd erger!
http://img.photobucket.com/albums/v466/thea634d/Australie/DSC00462.jpg
Dit was dus weer zo'n ghost town. Hier liepen we op een of andere manier tegen aan toen we een plaats zochten om onze meegebrachte lunch op te eten.
Er was nog best wat te doen. Hier zit ik met mijn nieuwe vriend in zijn luxe automobiel, op weg naar een fijn dagje uit:
http://img.photobucket.com/albums/v466/thea634d/Australie/DSC00465.jpg

En omdat ik zo nodig weer graven op de foto moest zetten, is Matt een tijdje rondgereden op zoek naar de begraafplaats, die ook ergens moest zijn. Een kilometer verderop hadden we hem uiteindelijk gevonden. Ik weet het niet, deze persoon mag dan dood zijn, dus wat geeft het, maar ik zou toch liever wat minder afgelegen liggen, geloof ik...
http://img.photobucket.com/albums/v466/thea634d/Australie/DSC00470.jpg

Weer een zonsondergang, deze keer met naderende roadtrain:
http://img.photobucket.com/albums/v466/thea634d/Australie/DSC00475.jpg
Wij waren hier gestopt om hout te zoeken voor het vuur van die avond.

De zonsondergang bij William Creek:
http://img.photobucket.com/albums/v466/thea634d/Australie/DSC00478.jpg

Dit was dus de nu al beruchte zaterdag dat ik mijn mobiele telefoon was kwijtgeraakt (eigenlijk was ik hem al op de eerste dag kwijtgeraakt, maar dat had ik toen nog niet door) en ik in een zeldzaam slecht humeur verkeerde. Dit, gecombineerd met het feit dat de wiskey in William Creek Hotel, waar we verbleven (dat is dus geen hotel, maar daarover later meer) maar 3 dollar (2 euro) kostte, maakte dat het onverwacht erg gezellig werd. In die kroeg zitten elke zaterdag cowboys van Anna's Creek, een boerderij zo groot als Belgie. Een daarvan, die door zijn maten 'Marbles' genoemd wordt (ik hoefde niet heel erg nodig te weten waarom), probeerde Eva te versieren. Desondanks wilde hij ook wel even met mij op de foto.
http://img.photobucket.com/albums/v466/thea634d/Australie/DSC00479.jpg
Eva maakte de foto, die had er dus al een paar op.

Een van de collega's van Marbles is hier een kadootje voor mij aan het maken. Dit is de enige Aboriginee die ik in levende lijve heb gesproken, in de vijf maand dat ik nu in Australie zit.
http://img.photobucket.com/albums/v466/thea634d/Australie/DSC00481.jpg
Het kadootje ben ik dezelfde avond nog weer kwijtgeraakt.

De cowboys waren erg gezellig en we zijn ook een hoop te weten gekomen over het werk op zo'n cattlestation. En ik had de volgende ochtend een afschuwelijke kater.

Maar na die avond vol drank en dansen op Kenny Rogers (er was een jukebox) was er gelukkig een mooie zonsopgang. Dit is wat we zagen toen we wakker werden en over ons schuttinkje keken.
http://img.photobucket.com/albums/v466/thea634d/Australie/DSC00489.jpg

We sliepen in swags, daar heb ik al wat over verteld. Verderop een foto van hoe dat er uitziet.

Onderweg van William Creek naar Coober Pedy kwamen we een stier tegen die dacht dat wij hem niet konden zien:
http://img.photobucket.com/albums/v466/thea634d/Australie/DSC00498.jpg

En dit is een huis in Coober Pedy:
http://img.photobucket.com/albums/v466/thea634d/Australie/DSC00500.jpg
Het ruikt er eigenaardig, en frisse lucht is anders, maar het is weer eens wat anders. Dit huis is dus onder de grond, min of meer in een heuvel gebouwd. Je kunt er dus wel gewoon rechtop in lopen, maar het is toch onder de grond.

De volgende ochtend. Van links naar rechts: de zon, heel erg ontzettend veel outback, en ik.
http://img.photobucket.com/albums/v466/thea634d/Australie/DSC00521.jpg
Ik sta daar aan de rand van waar een paar miljoen jaar geleden een binnenzee was.

Een beest waarvan ik nou de hele tijd nog onthouden heb hoe het heet, maar nu dus niet meer. Ik kom er nog wel op.
http://img.photobucket.com/albums/v466/thea634d/Australie/DSC00533.jpg
Schijnt vrij zeldzaam te zijn. Wij reden hem zowat omver met onze bus.

En jawel, daar istie dan!
http://img.photobucket.com/albums/v466/thea634d/Australie/DSC00537.jpg
Het grote rooie ding in het midden. Als je in Australie bent, kom je hem overal tegen op foto's en dergelijke. En als je er dan in levende lijve tegenaan kijkt, is het net alsof je tv kijkt. Ikzelf vond het niet zo indrukwekkend. Het is wel ongelooflijk hoe zoiets groots uit een groot stuk steen kan bestaan. In werkelijkheid ligt het grootste deel van dit ding ook nog eens onder de grond.

In de buurt van Ayers Rock, want zo het het rooie ding, (of, als je graag politiek correct bent, Uluru, want zo noemen de Aboriginals het) is een soort campingdorp waar alles en iedereen die in de buurt wil overnachten, geparkeerd wordt. Het klinkt vreselijk, maar het is gewoon goed geregeld. Tourgroepen zoals wij hebben een heel basaal kampeer terrein: een stuk zandbak met een halve oliedrum voor het houtvuur, een barbeque en een gootsteen. Verderop staan andere tourgroepen en er zijn toiletgebouwen. Wat verderop is een onwaarschijnlijk duur hotel en een camping voor de mensen die zelf zijn aan komen lopen.

Wij sliepen voor de tweede keer in onze swags. Kijk nou hoe lekker dat eruit ziet... (de swag, niet ik)
http://img.photobucket.com/albums/v466/thea634d/Australie/DSC00546.jpg

Ik vond het geweldig, die swags. Als iedereen al sliep, lag ik nog sterren te kijken. Of, zoals deze eerste nacht bij Uluru, naar het blok hout dat vroeg of laat brandend op mijn hoofd zou vallen. Mocht je even niet opgelet hebben: zie mijn verslag dat ik in Alice Springs schreef.

Had ik al verteld hoe heerlijk mijn slaapzak bevalt? Ik maakte iedereen giftig jaloers omdat ik in mijn niksie in de swag lag, terwijl alle anderen alle kleren aantrokken die ze bij zich hadden. Het kan zo in de woestijn nog flink koud worden 's nachts. Een Brits meisje lag me elke avond uit te foeteren: "You're naked in there, aren't you? I'm going to steal that sleeping bag off you!" Het klonk een stuk grappiger in haar accent, geloof ik...

Maar goed, de volgende dag was het zonsopgang over Ayers Rock bekijken. Ik was er niet van overtuigd dat het nu meteen vreselijk noodzakelijk was om om half vijf (4:30!) op te staan, alleen om een stuk steen van kleur te zien veranderen. En inderdaad kun je het ook overdrijven, maar toch is het verschil vrij spectaculair om te zien. Alleen was ik niet zo in de stemming.Maar goed, om jullie een plezier te doen:
Ayers Rock voor zonsopkomst:
http://img.photobucket.com/albums/v466/thea634d/Australie/DSC00550.jpg
En Ayers Rock na zonsopkomst:
http://img.photobucket.com/albums/v466/thea634d/Australie/DSC00551.jpg

Het was echt heel koud en ik had mijn slaapzak niet meer aan, dus ik ben na dit schouwspel samen met Eva heel nukkig in de bus gaan zitten, tot de guide, met wie we al zulke dikke vriendjes waren (Eva stelde stomme vragen, vond hij) ons kwam uitfoeteren dat we domme toeristen waren.

Die middag ging Steve, met wie ik al op de foto stond in die mooie auto, Ayers Rock beklimmen. Dat ding beklimmen is echt een flinke onderneming. Soms raken mensen ernstig gewond, of krijgen ze hartaanvallen. Er is een helicopter in de buurt bij de Flying Doctors die af en toe mensen op moet halen. Bovendien willen de Aboriginals, die het park beheren, niet dat je het doet omdat het een heilige plek voor ze is. Maar ooit hebben ze toegezegd aan de regering dat het open zou blijven, dus het kan wel, ls je zo graag wilt.
Dus daar ging Steve! Die jongen die daar staat met dat minuscule kleine flesje water (nog niet halfvol), dat is Steve. Ik riep nog iets bezorgds maar daar ging hij al.
http://img.photobucket.com/albums/v466/thea634d/Australie/DSC00552.jpg
Het Britse meisje, Maxine, was al halverwege, en de rest van de groep ging de tocht om Ayers Rock heen maken. Dat duurt zo'n twee uur, en de beklimming drie uur, heen en terug. Ik was nog niet helemaal over mijn avond in William Creek heen dus ik ging op een bankje zitten wachten tot die twee gekken terugkwamen.

Na drie uur, mijn boek was al uit, waren Maxine en Steve nog nergens te bekennen. De anderen, die van hun rondgang terugkwamen, verzamelden zich om mijn bankje heen en tenslotte zag iemand twee bekende stipjes. Ze hebben het levend gehaald, wel verbrand als kreeften en ze hadden ook nogal dorst.

Diezelfde dag hebben we nog de Olga's beklommen. Die staan in de buurt van Uluru, en zijn onwaarschijnlijk mooi en indrukwekkend. Ik heb nauwelijks foto's, ten eerste omdat je dat gewoon vergeet bij zulke adembenemende rotsen, en ten tweede omdat ze toch niet kunnen weergeven hoe mooi het is. Een zwakke poging:
http://img.photobucket.com/albums/v466/thea634d/Australie/DSC00558.jpg

En die nacht was De Dingo Avond. Mijn waargebeurde sterke verhaal. Zelfs Australiers die ik daarna ben tegengekomen smullen ervan.
Dit is hem. Ik noem hem Woef.
http://img.photobucket.com/albums/v466/thea634d/Australie/DSC00573.jpg
Als je alleen maar twee lichtjes ziet, dan moet je je scherm wat lichter zetten. Die lichtjes zijn uiteraard zijn ogen.

Omdat ik wilde weten waar mijn spullen waren gebleven, maakte ik een foto met flits in de richting van waar ik hem had horen kauwen.
http://img.photobucket.com/albums/v466/thea634d/Australie/DSC00575.jpg

De ochtend erna, ik was nog zwaar chagerijnig vanwege slaaptekort (we mochten er deze keer om 4:15 uit) en omdat de inhoud van mijn slaapzak over het kampterrein verspreid lag, beklommen wij King's Canyon. Matt zei vantevoren: "Er zijn wat steile hellingen, dus kijk een beetje uit. Je mag van mij zo dichtbij komen als je wilt, maar als ik 'parkranger!' roep, dan moet je minstens een meter van de kant blijven, anders krijg ik op mijn donder."
Dus wij gingen, nog voor zonsopkomst, de Kings Canyon beklimmen. God weet waarom, maar meneer had haast, het was onze laatste dag en hij wilde voor vijf uur 's middags aankomen bij zijn hostel.
De eerste twintig minuten waren een steile beklimming van rotsen. In het donker konden we nog net het bordje lezen waarop stond dat we goed moesten kijken dat we niet op loszittende stenen stapten. Dat begon al goed.

Eenmaal boven was het zeker mooi, want er was (uiteraard!) nog niemand anders, en het is een ware toeristentrekpleister. En de zon op zien komen heeft toch ook wel wat.
http://img.photobucket.com/albums/v466/thea634d/Australie/DSC00583.jpg
Later moest ik van Matt mijn dingo-foto laten zien aan een bevriende tourguide, en samen mopperden ze wat op de parkrangers in het gebied. Ik hoorde Matt zeggen: "Just because some chick fell and died here last month, doesn't mean they can blame everything on us..."
Jaja. Dus. Ik wist wel dat die idiote klim in het donker geen goed idee was!

Dit is een deel van de King's Canyon. Een val zal hier inderdaad vrij fataal aflopen, stel ik mij zo voor.
http://img.photobucket.com/albums/v466/thea634d/Australie/DSC00593.jpg

Dit was de laatste dag van de tour. De rest van de dag bestond uit: naar Alice rijden. En dat is een godsgruwelijk eind. Ik zat voorin naast Matt en mijn taak bestond uit: tourguide wakker houden. Hij had de neiging om in slaap te vallen, en dat moeten we niet hebben natuurlijk. Ik plugde de iPod in de autoradio en heb voor dj gespeeld. Matt was blij verrast.
"Goh, jij hebt smaak! Wie had dat gedacht..."
Met het Goedkeuringsstempel van Matt op zak stopten we tenslotte nog bij een kleine cattle station, waar ze een tamme dingo hebben. Die dingo zingt. Als iemand piano speelt, klimt hij op de piano, en hoe hoger de noten, hoe meer hij jammert in ongeveer dezelfde toonhoogte.
http://img.photobucket.com/albums/v466/thea634d/Australie/DSC00600.jpg
We mochten hem niet aanraken, en ook niet direct in de ogen kijken, want dat kon gevaarlijk zijn. Ik dacht terug aan mijn ontmoeting met Woef, waarin ik niet alleen ondanks zijn gegrom heel boos naar hem keek, maar ook lekker in zijn ogen heb lopen flitsen.

In Alice Springs aangekomen raakte ik in een kleine crisis, want waarheen moet je verder als je in het midden van Australie bent beland? De oplossing was: gewoon doen wat Eva doet. En dat was naar Darwin met de trein. Maar eerst hebben we nog wat rondgekeken in Alice. Daar hadden ze onder anderen een opvangtehuis voor kangaroekindjes. Hier werkt Eva aan haar moederinstinct:
http://img.photobucket.com/albums/v466/thea634d/Australie/DSC00608.jpg

Zo, en nu ben ik het even helemaal zat. We zijn nog niet halverwege de dia-avond, maar laten we dit de pauze noemen. Hierna: de foto's van de trein naar Darwin, Darwin zelf, en de reis naar Cairns, en als klap op de vuurpijl: onderwaterfoto's! Ja, dat wordt smullen. Nu eerst avondeten.

Tot later!